🐗 Grenlandia Informacje Dla Dzieci

Od dzieci dla dzieci! Chcemy wam pokazać trochę miejsc, gdzie warto się tu wybrać tak żeby było ciekawie i dla dzieci i dla dorosłych. Podstawą do napisania tego posta była lista, którą przygotowali nasi koledzy i ich rodzice ze szkoły, do której chodzimy w Delft plus dorzuciliśmy nasze ulubione miejsca. 1.

Ewa Banaszek i Maciek Sodkiewicz przez cztery lata eksplorowali wschodnie wybrzeża Grenlandii. Pływali tam stalowym jachtem, na którym wcześniej ustanowili rekord świata w żegludze na północ – docierając najdalej w głąb czapy lodowej pokrywającej biegun. Na Grenlandii ich celem było poznanie życia Inuitów w tych najbardziej oddalonych od cywilizacji osadach. Okazuje się, że z tą cywilizacją to nie do końca jest tak, że jej tam nie ma. Między innymi o tym porozmawialiśmy z Maćkiem, którego Inuici dopuścili do pomocy przy dzieleniu mięsa z upolowanego polarny© Maciej SodkiewiczŻycie na GrenlandiiGdy wyobrazimy sobie globus i pomyślimy o Arktyce, mogłoby się wydawać, że jest ona na samej górze i wszystko inne jest na południe stamtąd. Co zatem znaczy wschód Grenlandii?Grenlandia wschodnia to po prostu wschodnie wybrzeże tej wyspy. To jest fenomen. Nawet wikingowie, odkrywając Grenlandię, kolonizując te rejony, opłynęli wyspę od południa i wylądowali na zachodnim wybrzeżu. Klimat na zachodzie jest bardziej przyjazny – jest tam mniej lodu, więcej traw, więcej przestrzeni lądowej wolnej od lodu. Natomiast wschodnie wybrzeże Grenlandii, poprzez układ geograficzny, prądów morskich, klimatu, jest skute lodem przez 10 miesięcy w roku i niedostępne dla jakiegokolwiek transportu statkowego. Nie da się tam dotrzeć. Tworzy się pokrywa lodowa sięgająca nawet na 90-100 NM (mil morskich) od wybrzeża, czyli 180 km litego lodu, albo gęstego paku lodowego, przez który nawet statek się nie przebije. I przez to, to wybrzeże jest bardzo sterylne, niezmienione, jeszcze niezepsute przez turystykę. Nie ma tam hoteli, restauracji, ani knajp – a ludzi żyje tam bardzo niewielu. Cała populacja wschodniego wybrzeża Grenlandii to raptem 3000 wieloryby poluje się motorówkami© Ewa BanaszekDlaczego eksplorowaliście te tereny aż cztery lata?Postawiliśmy sobie taki cel, żeby dotrzeć do wszystkich osad ludzkich aktualnie zamieszkałych. Nie da się tego zrobić w trakcie jednego rejsu, bo nie zawsze warunki lodowe pozwalają dotrzeć we wszystkie miejsca. W pierwszym roku byliśmy na rekonesansie. Udało nam się dotrzeć do paru osad i dowiedzieć się, a to, że za tymi zwałami lodu jest osada, która ma 80 osób albo, że tam gdzieś jeszcze jest letni obóz myśliwych. Każda kolejna wyprawa poszerza horyzonty, daje wizję tego, że są jeszcze miejsca, gdzie można pogłębić eksplorację żeglarską. Dlatego to zajęło aż cztery niedźwiedzia© Ewa BanaszekJak jest z docieraniem tam cywilizacji? Jak to wygląda?Grenlandia jest terytorium autonomicznym Danii. Rządowi bardzo zależy na tym, by ten teren pozostał częścią Danii, żeby Inuici stamtąd nie wyjeżdżali. Żyją z zasiłków socjalnych i dostają socjalne domy budowane trochę na modłę skandynawską - ogrzewane w środku, z większością cywilizacyjnych udogodnień. To nie są igloo, namioty, ziemianki czy wigwamy, tylko normalne współczesne budynki. Choć nie do końca – nie ma na przykład wodociągów czy kanalizacji. Woda pitna jest w jednym miejscu na osadę, żeby nie zamarzała - codziennie trzeba sobie ją przynieść. Tak samo nie da się zrobić kanalizacji działającej przy mrozie rzędu -40 stopni Celsjusza. Odpływ ze zlewu to kolanko i rura wychodząca za dom, ścieki leją się po kamieniach i w naturalny sposób trafiają do morza. Grenlandczycy mają współczesne quady na lato czy skutery śnieżne na zimę, żeby się przemieszczać, ale dalej korzystają z psich zaprzęgów. Jest tam zasięg telefonii, działa internet. Mam tam przyjaciół, z którymi utrzymujemy kontakt - choć nie bezproblemowy. W najmniejszej z tamtejszych osad, Tiniteqilaaq, gdzie żyje 78 mieszkańców, przez trzy dni jest zasięg, ale potem przez półtora tygodnia go nie ma. Przyzwyczaiłem się, że jak się odzywam do Chiho, która jest pół-Inuitką, pół-Japonką, to odpowiedź przychodzi po dwóch, albo trzech tygodniach. Czasami idzie pod sklep, gdzie jest lepszy zasięg, żeby ściągnąć pocztę, a dwa tygodnie później wraca tam, żeby wysłać wiadomości, na które odpowiedziała w przypływa dwa razy do roku© Ewa BanaszekJak najdalej na północ© Maciej SodkiewiczTo znaczy, że ludzie nie żyją tam już jak dawniej?I tak i nie. Z jednej strony w każdej osadzie jest sklep - połączony z olbrzymim magazynem. Ale z drugiej strony dostawy do tego magazynu docierają raptem dwa razy w roku. Pierwszy transport przypływa w sierpniu, bo dopiero wtedy lody puszczają, a drugi – we wrześniu. Od września do następnego sierpnia trzeba się liczyć z tym, że nie przypłynie nic. W takiej osadzie są oczywiście i rodziny z małymi dziećmi. Jeśli w transporcie jesiennym nie przyjadą pampersy i mleko w proszku, przez dziesięć miesięcy nie będzie jak przewinąć i nakarmić dzieci. Kilaka lat temu rzeczywiście tak się zdarzyło i matki chciały po prostu rozszarpać zapominalskich marynarzy, bo nie miały w co dzieci przewinąć...Trzeba polować, żeby przeżyć© Ewa BanaszekMy mamy wielki problem, bo nam zamknęli sklepy na dwie niedziele w miesiącu. A teraz wyobraźmy sobie, że zaopatrzenia w naszym sklepie nie będzie ani za tydzień, ani za dwa… Kiedy zapytaliśmy, dlaczego w tej osadzie mieszka tylko 78 osób, odpowiedzieli, że okolica nie wykarmi więcej. Mimo że są dostawy, nie zdarzyło się, żeby jedzenia wystarczyło do wiosny. Myśliwi i tak muszą polować, bo na przednówku zawsze brakuje. Dlatego głównym wyposażeniem każdego domu jest wielka, skrzyniowa zamrażarka, w której trzeba zgromadzić tyle mięsa, żeby przetrwać, kiedy żywność w sklepie się klimatyczne nie są łatwo zauważalne© Maciej SodkiewiczPolowanie na wielorybyPolują, a wy braliście udział w takim polowaniu?Mieliśmy okazję obserwować polowanie z wody. Nie zabiorą Europejczyka na polowanie, bo my poruszamy się jak słonie – głośno, hałaśliwie, gadamy. Myśliwy musi być cichy i skupiony, żeby podejść zwierzynę – tego biały człowiek nie potrafi. Ale włócząc się po fiordach, któregoś razu trafiliśmy na polowanie na wieloryby. Na wodzie pojawiły się minke whale’e. Widzieliśmy jak małymi motoróweczkami zaganiają takiego wieloryba i jak rzucają w niego harpunem, a potem wiążą i w kilka łódek holują do osady. Obserwowaliśmy to wszystko starając się nie przeszkadzać, z dużej polowaniu© Ewa BanaszekNatomiast udało mi się uczestniczyć w wyciąganiu takiego wieloryba na plażę i ćwiartowaniu go, a potem w dzieleniu mięsa pomiędzy rodziny tych, którzy brali udział w polowaniu. To mocno niecodzienny widok. Chodziłem po osadzie i trafiłem na myśliwych mocujących się z cielskiem wieloryba, żeby wyciągnąć je na brzeg. W pierwszej chwili byłem intruzem, jak zobaczyli aparat, zaraz mówili „no photo, no photo” - mają złe doświadczenia z białymi, którzy najpierw nagrywają, fotografują, a potem robią wielki skandal z tego, że tamci polują na wieloryby. A dogadać się nie jest prosto, bo prawie nikt tam nie mówi po angielsku. Posługują się dialektem wschodniogrenlandzkim, oficjalny język to zachodniogrenlandzki, a duński to już jest dla nich język obcy. To pomyślmy, ile osób w Polsce, zwłaszcza na prowincji, mówi w trzech językach? I u nich tak samo jest z angielskim – to wieloryba© Maciej SodkiewiczPotem się okazało, że moje ręce jednak by się przydały, żeby obrócić tego wieloryba. I wtedy znaleźli jednego, który zna parę słówek po angielsku – żeby się ze mną jakoś porozumieć. Ja oczywiście – że chętnie pomogę. On mi tłumaczył, że się ubrudzę, że jest krew... Więc podszedłem do brzegu, umyłem ręce w zimnej wodzie, i mówię zobacz, mi zimna woda nie przeszkadza. Na jachcie nie mamy też ciepłej, więc jesteśmy trochę zahartowani i przyzwyczajeni do spartańskich warunków. Od słowa do słowa w końcu przekonali się. Zrobili dwa nacięcia w skórze wieloryba, które stanowiły uchwyty na ręce, dzięki czemu można było go odwrócić na drugą odnawialne?© Ewa BanaszekNa końcu za mój wkład dostaliśmy prezent - wór mięsa, chyba z osiem kilo najlepszego kawałka wyciętego z okolic kręgosłupa. Stekowe mięso, piękne, konsystencją bardzo przypominające wołowinę. Protestowałem, że to rzadkie mięso, pytałem: nie szkoda ci? A on mówi: słuchaj, ty masz na łódce ludzi. Jak ja ci nie dam tego mięsa, to ty pójdziesz do sklepu i kupisz - na przykład kurczaka. Wieloryba to ja sobie złowię drugiego. A jak ty mi wykupisz kurczaka, to moja rodzina do wiosny nie będzie miała kurczaków - więc ja ci wolę oddać wieloryba. Grenlandczycy mają inną perspektywę. Sklep traktują jako dobro nieodnawialne, a wieloryb – czy cokolwiek co upolują – to dla nich zasób wieloryb jest łatwiej dostępny niż kurczak© Karolina BochenekJednocześnie ich prawo zwyczajowe budzi mój ogromny szacunek. Wieloryb jest własnością myśliwych tylko przez pierwsze 24 godziny. Jeżeli będzie za duży, albo nie zdążą go podzielić, potem może przyjść dowolna osoba z osady i wyciąć sobie jakąś jego część. Chodzi o to, żeby nic się nie zmarnowało – po dwóch dniach zostaje szkielet i fiszbiny. Nie zdarzają się sytuacje, jakie widziałem, kiedy spotkałem norweski kuter wielorybniczy. Okazało się, że Norwedzy łowią na potrzeby Japończyków. Łapią wieloryba, a Japończyk wybiera sobie niektóre fragmenty i wysyła do Japonii na jakieś sushi – resztę wyrzucają do morza. I dopiero to jest paskudne. Skoro wieloryby są rzadkie, to przynajmniej jak najmniej powinno się marnować, drodze na północ© Karolina BochenekGóry lodowe przybierają niesamowite kształty© Maciej SodkiewiczCzy cztery lata to jest dostateczny czas, żeby zauważyć wyraźne zmiany spowodowane ociepleniem klimatu?Z punktu widzenia Inuity, żeglarza czy nawet dużego statku, który ma tam przypłynąć, sytuacja lodowa nie zmienia się tak bardzo. To, czy pokrywa lodu ma cztery metry grubości, czy trzy i pół, nie robi różnicy. Wystarczy żeby lodu było 20 czy 30 centymetrów, a statek z zaopatrzeniem już nie przepłynie. Podczas pierwszych wypraw w ramach naszego projektu Lodowe Krainy, chcieliśmy ustanowić rekordu świata w żegludze jachtem sportowym na północ bez zimowania w lodzie. To nam się udało w 2015 roku na północ od Spitsbergenu, już w zasadzie w rosyjskiej Arktyce. Przekonaliśmy się wtedy, że globalne pomiary robione przez naukowców, a sytuacja lodowa w danym miejscu – to dwa odrębne światy. Naukowcy mówią, że lodu w Arktyce jest mniej, że jest on cieńszy. Ale przez to łatwiej spływa z prądami na południe i dostępność żeglugowa fiordów Wschodniej Grenlandii wcale się nie poprawia. Nie ma takich zmian, które by było widać gołym na Grenlandii© Maciej SodkiewiczMnie na Grenlandii uderzyła inna sprawa. Najdalej położona na północ osada to Ittoqqortoormiit - Grenlandczycy już tak mają, że lubią sobie swoje głoski podwoić, albo potroić, więc nazwa jak się ją czyta jest strasznie długa. Jak byłem tam pierwszy raz, liczyła 500 osób. W tej chwili jest już tylko 370 mieszkańców. A było to między 2014 a 2017, akurat przez dwa sezony tam nie byłem. Wracasz po trzech latach i okazuje się, że jest o jedną czwartą ludzi mniej – to już widać. Część wyjeżdża do Danii, czy na zachodnie wybrzeże i już nie chce wracać, ale też co roku jest kilka samobójstw, bo ludzie nie radzą sobie z depresją. Jak się z nimi rozmawia, okazuje się, że dużą rolę niestety odgrywa internet. Starczy sięgnąć po smartfona, żeby zobaczyć, jak żyją rówieśnicy w Kopenhadze, gdzie są zawsze pełne sklepy, dyskoteki, praca, gdzie tak łatwo podróżować... A na Grenlandii tak naprawdę nie ma nic, beznadzieja. To powoduje depresję. A w miejscu, gdzie o sztucer łatwiej niż o kurczaka – nie mówiąc o psychoterapeucie - co jakiś czas ktoś odbiera sobie widok. Czy mając go na co dzień nie znudzi się za bardzo?© Maciej Sodkiewicz

Klimat w Sisimiut w czerwcu. W czerwiec, maksymalna temperatura to 47°F a minimalnatemperatura to 41°F (a średnia temperatura 45°F) Klimat jest stosunkowo bardzo rześki w tym obszarze w tym miesiącu. przygotuj sweter! Z ledwo 1.1in powyżej 2 dni, deszcz nie będzie problemem w twój pobyt! Przy złym klimacie, w czerwiec nie jest admin Administrator Staff Member Grenlandia, określana przez ludność miejscową jako Kalaallit Nunaat, to największa wyspa świata formalnie będąca autonomicznym terytorium zależnym Danii. Jej imponujący rozmiar wynosi ponad 2175 tysięcy kilometrów kwadratowych, nie jest to jednak wyspa gęsto zaludniona. Blisko 85 procent jej powierzchni pokrywa lądolód nieprzyjazny nie tylko ludziom, ale również większości roślin i zwierząt, nie zaskakuje zatem informacja o tym, że na Grenlandii mieszka zaledwie 57 tysięcy osób. Największa grupa mieszkańców zamieszkuje Nuuk, stolicę i największy port Grenlandii położony w południowo-zachodniej części wyspy, niemal co drugi mieszkaniec wyspy znajduje przy tym schronienie w wiosce lub niewielkim miasteczku w głębi lądu. Sami mieszkańcy Grenlandii to przede wszystkim potomkowie Inuitów zwanych często w polskiej literaturze Eskimosami oraz Europejczyków, którzy docierali na wyspę w ciągu kolejnych dziesięcioleci. Dzielą oni Grenlandię z Europejczykami urodzonymi na wyspie oraz tymi osadnikami, którzy przyszli na świat poza wyspą, zdecydowali jednak, że to ona zostanie ich ojczyzną. Wyspiarze posługują się na ogół jednym z trzech dialektów języka grenlandzkiego, biegle mówią przy tym również po duńsku, jest to bowiem drugi z obowiązujących tu języków urzędowych. Młodzi ludzie zamieszkujący grenlandzkie miasta coraz sprawniej komunikują się również po angielsku. Zdecydowana większość mieszkańców wyspy to luteranie, choć postępująca laicyzacja sprawia, że często nie są to już osoby aktywnie uczestniczące w obrzędach religijnych. Na wyspie można spotkać również zielonoświątkowców, katolików oraz Świadków Jehowy, a także wyznawców tak zwanych religii etnicznych. Spotkanie tych ostatnich nie jest jednak proste, okazuje się bowiem, że dziś stanowią oni zaledwie 0,7 procent mieszkańców Grenlandii. Grenlandia została odkryta w dziesiątym wieku naszej ery przez norweskich Wikingów, jej historia nie składa się jednak z krwawych bitew i wyniszczających wojen, ale przede wszystkim z kolejnych etapów nierównej walki toczonej przez człowieka i arktyczną przyrodę. Jeszcze przed pojawieniem się Norwegów Grenlandię zamieszkiwały ludy arktyczne, w chwili odkrycia wyspy była ona jednak niezamieszkana. Również przodkowie Inuitów nie są wcale jej rdzennymi mieszkańcami, trafili bowiem na wyspę dopiero w trzynastym wieku. Sześć stuleci później wyspa stała się duńską kolonią. Od 1979 roku Grenlandia posiada pewien poziom autonomii, który pozwolił jej między innymi na wyłączenie się spod działania prawa wspólnotowego po przystąpieniu Danii do Unii Europejskiej. W referendum, które odbyło się w 2008 roku Grenlandczycy opowiedzieli się zresztą za zwiększeniem praw autonomicznych, choć zastrzegli, że wcale nie zamierzają rezygnować ze współpracy z Danią. Terytorialnie Grenlandia przynależy do Ameryki Północnej, choć od wschodu Cieśnina Duńska oddziela ją od europejskiej Islandii. Zdecydowana większość Grenlandii leży w północnym kole podbiegunowym, co przyczyniło się zarówno do rozwoju na wyspie specyficznej flory i fauny, jak i do pojawienia się tu nietypowych zjawisk atmosferycznych takich, jak choćby zorza polarna. Flora Grenlandii jest dość uboga, składają się bowiem na nią przede wszystkim mchy i porosty, które potrafią dostosować się do niełatwych warunków, jakie tu panują. Krzewy i karłowate drzewa można zobaczyć jedynie na południu wyspy zaś północne jej wybrzeże jest praktycznie pozbawione jakiejkolwiek roślinności. Trudne warunki klimatyczne przyczyniają się również do tego, że ubogi jest świat zwierzęcy, z którym mamy do czynienia na wyspie. Na lodowcu zwierzęta są praktycznie niespotykane, jedynie na wybrzeżach można więc zobaczyć renifery, niedźwiedzie, lisy, wilki i zające polarne. Morze jest jednak bogate zarówno w ssaki morskie, jak i ryby i to właśnie one przez wieki żywiły wyspiarzy. Grenlandia jest zresztą miejscem często odwiedzanym przez myśliwych na wycieczki, okres polowań pozwala im bowiem na sprawdzenie swoich umiejętności w ekstremalnie trudnych warunkach w starciu ze zwierzyną różniącą się od tej, którą można spotkać w polskich lasach. Ludność miejscowa coraz chętniej zabiera zresztą turystów na polowania pozwalając im przekonać się w praktyce, jakie uczucie może towarzyszyć podczas zastawiania sideł na woła piżmowego. Zimą polowania odbywają się z wykorzystaniem psich zaprzęgów, które od wieków są wykorzystywane przez Grenlandczyków po to, aby dotrzeć w najbardziej niedostępne miejsca. Również latem nie ma mowy o wygodnym kwaterunku i dowozie na łowiska w komfortowych warunkach, myśliwy musi więc liczyć się z koniecznością mieszkania w namiocie i niejednokrotnego testowania własnej kondycji. Podczas polowania na Grenlandii można spotkać nie tylko woła piżmowego będącego na ogół celem wyprawy, ale również szereg innych zwierząt, warto jednak pamiętać, że lisy polarne, renifery i foki można jedynie fotografować. Psie zaprzęgi, z którymi maja do czynienia myśliwi trafiający zimą na Grenlandię, to zresztą jedna z największych atrakcji czekających tu na turystów. Prowadzą je na ogół silne i oddane grenlandzkie husky, które w przeszłości transportowały nie tylko upolowaną zwierzynę, ale również rannych myśliwych i wszelkie ciężary. Bardzo trudne warunki klimatyczne i geograficzne sprawiały, że człowiek poruszający się pieszo był skazany na pewną śmierć, psy mogły więc ocalić mu życie. Przejażdżka psim zaprzęgiem i dziś dostarcza wielu wrażeń zwłaszcza dla dzieci, że psów takich jak tu (blisko spokrewnionych w wilkami polarnymi) nie można spotkać nigdzie indziej. Spędzając wakacje na Grenlandii od października aż do końca lutego można zresztą zapoznać się z jeszcze jedną atrakcją, która z pewnością wywrze silny wpływ na turystów. Jest nią bez wątpienia zorza polarna, a więc zjawisko świetlne związane z przepływem prądu w jonosferze, w obszarze, w którym atmosfera ziemska przenika się z pasami radiacyjnymi. Grenlandczycy wykorzystują zorzę do organizowania wyścigów i przejażdżek psimi zaprzęgami, w czasie których można podziwiać nie tylko surowe piękno tutejszego krajobrazu, ale i mieniące się kolorami niebo. Byłem swojego czasu w Grenlandii, niesamowity klimat. Zorza polarna robi ogromne wrażenie. Last edited by a moderator: 5 Luty 2019 A ja mam pytanie, co ciekawego można stamtąd przywieźć oprócz zdjęć i wspomnień? Jakieś wyroby tradycyjne? Jak zorganizować wyprawę na Grenlandię samemu i nie widać milionów? Poleć tę stronę Klimat w Qaqortoq w kwietniu. W kwiecień, średnia temperatura Qaqortoq to 32°F (maksymalnatemperatura to 34°F a minimalna temperatura to 31°F) Klimat jest raczej chłodny tam w tym miesiącu. przygotuj sweter! Z 4in powyżej 6 dni, mogąpojawić się opady w twojej podróży. Ale to raczej umiarkowane i nie będą ci przeszkadzać. Niewielu z nas zdaje sobie sprawę z tego, że Grenlandia mimo geograficznego położenia w Ameryce Północnej, pod względem politycznym należy do kraju europejskiego – Danii. Wbrew przyjętej nazwy „Greenland”, Grenlandia pokryta jest zielenią tylko w 15%, resztę wyspy stanowi lądolód. Zastanawiasz się jakie tajemnice skrywa jeszcze ta niezwykła wyspa? Z pewnością dowiesz się, podziwiając jej naturalne piękno osobiście!KangerlussuaqNiewielkie miasto zamieszkiwane przez 500 stałych mieszkańców. Mimo że nie jest stolicą Grenlandii, posiada największe lotnisko na wyspie, a zarazem jedyne, które może przyjmować samoloty pasażerskie. Przyczyna leży w wydarzeniach historycznych; lotnisko powstało podczas II wojny światowej za sprawą armii USA. Miało to miejsce podczas utracenia przez Danię kontroli nad Grenlandią. Panująca wówczas technologia nie umożliwiała bezpośrednich lotów między kontynentami, a ze względu na swoje położenie, Grenlandia była dobrym przystankiem na lądowanie. Od 1992 roku lotnisko przyjmuje loty cywilne na „pełny etat”. Krajobrazy, jakie na żywo można podziwiać w Kangerlussuaq na długo pozostają w pamięci. Niewielkie domki umiejscowione na zielonych terenach, kontrastujących z wielkimi, białymi wzgórzami, są widokiem bardzo niespotykanym i wyjątkowym. Podczas pobytu w Kangerlussuaq można liczyć na spotkanie wołów piżmowych, a także lisów polarnych, które zamieszkują lodowe miasto i zarazem stolica Grenlandii. Nuuk położone jest nad cieśniną Davisa, 250 kilometrów na południe od koła podbiegunowego. Odwiedzenie tego miasta umożliwi zbliżenie się do świata, w jakim żyją jego mieszkańcy. Nie zabraknie tu wielu barwnych budynków idealnie wtapiających się w scenerię i klimat terenu. W tle nierozerwalnie towarzyszą nieziemskie widoki ogromnej góry pokrytej lodem – Sermitsiaq. W zwiedzaniu tego malowniczego miejsca możemy liczyć na pomoc przewodnika, który oprowadzi nas po najciekawszych, niewidocznych gołym okiem zakątkach. Jak każda stolica, również Nuuk posiada swoje Muzeum Narodowe, które zawiera wiele historycznych skarbów związanych z Grenlandią i jej co do wielkości miasto Grenlandii, zamieszkiwane przez ponad 5 tysięcy mieszkańców; liczba mieszkańców stale wzrasta. Posiada własną linię autobusów, port lotniczy łączący Sisimiut z portem lotniczym w Nuuk oraz w Kangerlussuaq. W mieście znajdują się również port rybacki, port handlowy oraz ośrodek rybnego przetwórstwa. Sisimiut jest idealnym miejscem do odprężających spacerów i rozkoszowania się co do wielkości miasto Grenlandii oraz główny ośrodek turystyczny wyspy. Mieszkańcy miasta pracują przede wszystkim w przetwórstwie ryb i krewetek oraz w obszarze turystyki. Ilulissat leży 2 kilometry na północ od ujścia fiordu Ilulissat do zatoki Qeqertarsuup Tunua. U jego nasady leży Sermeq Kujalleq (Jakobshavn Isbræ) – lodowiec, który przesuwa się najszybciej na świecie. Codziennie przemieszcza się o około 19 metrów w kierunku zachodu. Jednocześnie dochodzi do odłamywania się od niego dużych gór lodowych. Ich fragmenty ponad powierzchnią wody wznoszą się nawet do 150 metrów. Przebywając w Ilulissat obowiązkowym punktem wycieczki jest odwiedzenie starej osady Sermermiut tuż przy ujściu fiordu Ilulissat, umożliwiającej obserwację punktu, w którym góry lodowe zatrzymały się na morenie, nie mogąc przesuwać się dalej. W 2004 roku fiord wpisany został na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Dodatkowymi opcjami, z jakich można skorzystać w Ilulissat są podróżowanie w psich zaprzęgach, odwiedzenie muzeum jednego z najbardziej znanych mieszkańców Grenlandii – Knuda Rasmussena, który zajmował się badaniem Arktyki. Do wyboru są również: przelot samolotem nad fiordem Ilulissat, wieczorny rejs w otoczeniu gór lodowych, podziwianie lodowców z poziomu wody na wycieczce kajakami, czy rejs po Disko Bugt umożliwiający obserwację wielorybów – żyje tu aż 15 EqiLodowiec znajduje się 80 kilometrów od miasta Ilulissat. Zaliczany jest do grupy lodowców najbardziej aktywnych na wyspie. Podróżując na Lodowiec Eqi można doświadczyć widoku odłamywania się jego fragmentów, z których kolejno powstają góry lodowe. Lodowiec mierzy około 200 metrów wysokości, szerokością obejmując ponad 3 kilometry. Podczas rejsu można odpocząć, podziwiając piękno gór w całości pokrytych lodem. Trasa prowadzi do punktu, gdzie czoło lodowca trafia do skrywa w sobie wiele tajemnic, a jeszcze więcej tworzy z każdym dniem. Jeśli jesteś gotowy na niezapomnianą przygodę swojego życia, nie zwlekaj i rozpocznij swoje odkrycia! . 285 9 343 382 300 293 319 534

grenlandia informacje dla dzieci